Het zit erop

Nadat we zondag op de boerderij van de ouders van Mali genoten hadden van heerlijk lokaal eten gaan we maandag weer aan het werk. Maar niet voordat ik bij Max heb gecontroleerd of hij zijn nieuwe trappers heeft gemonteerd. Zijn fiets ziet er nu nog prachtiger uit dan voor die tijd. Hij blijft maar roepen very, very, very nice. En thank you, thank you. Ik zet hem op de foto met zijn gerenoveerde fiets en stap weer in de auto naar het werk. Maandagmorgen bezoeken we nog twee kantoren om de overgangsprocessen door te nemen. Het is telkens voor mij wat nostalgisch de kantoren te zien. Veel mensen, veel kasverkeer en vele administratieve medewerkers. Een kantoormanager die gewichtig achter zijn bureau zit. Het ziet er uit zoals ik er zelf twintig jaar geleden bijzat. Maar ja, hoe verder je carrière vordert hoe kleiner je kantoor wordt en tenslotte heb je geen kantoor meer. Het leuke is dat je de relativiteit van die dingen gaat zien.
De laatste dagen probeer je toch nog van alles af te werken en te zorgen dat het werk goed overgedragen wordt. Maandagavond pak ik mijn koffers alvast omdat daar dinsdag geen tijd meer voor is. De Fare well party is omgedoopt in een Fare well diner omdat er door het overlijden van de second democratic ellected president Chilumba geen feesten mogen worden gegeven. Dus geen harde muziek. Er mag wel gedronken en gedanst worden.
Het is een bijzondere avond. We zijn met bijna 25 mensen in het restaurant Portico. Er is volop eten en drinken en er worden weer mooie woorden gesproken. Zelf heb ik voor iedereen een klompje. Daar heb ik de datum en mijn naam op geschreven. Hier moesten ze van mij ieder document dat ze op de computer op slaan een datum geven in de juiste volgorde. jjjj/mm/dd. Door het klompje zullen ze dat voorlopig niet vergeten. Het is een afscheid waar je in Nederland vaak lang op moet wachten. Rond tien uur vertrekt iedereen voorzien van een doggy bag met het eten dat nog over is. Tom brengt Riana en mij naar het appartement. Ik pak nog wat in en skype nog even met Nederland.
Woensdagmorgen hebben we de laatste Project Board. Na drie maanden zit ik daar relaxed in. Het is toch een goed gevoel dat je het vak nog niet verleerd bent en je snel iets eigen kunt maken en daar anderen mee kunt helpen. Ik lunch nog een keer met de dames bij de Subway. We maken nog wat foto's en Riana en ik nemen nog wat dingen door en dan zit het erop.

Het was hard werken gedurende lange dagen en korte avonden. Maar de vrije tijd was bijzonder. Altijd lekker weer. Veel leuke mensen ontmoet en mooie plekken bezocht. Bijzondere dieren en natuur gezien. Drie fantastische maanden. Zambia is een land dat zich goed ontwikkeld. Met vriendelijke mensen. Soms te vriendelijk en te onderdanig. Je mag echter niet vergeten dat toen ik twintig jaar geleden bij de Rabobank startte we in Nederland echt niet verder waren. Er was ook een sterke hiërarchie en weinig mogelijkheden om iets zonder goedkeuring van de baas te doen. We hadden weinig computers en alles ging ook een stuk langzamer. We hebben de tijd gehad ons te ontwikkelen. En we moeten daarom niet denken dat we het beter doen. Ik ben ervan overtuigd dat Zambia er wel komt. Geef ze de tijd.

Zambia, fijne vrienden bedankt dat ik bij jullie mocht zijn. Het was "Amazing" !