De laatste volle week

Al voor Nelleke vertrekt staat de chauffeur, Chris, voor de deur. Riana mijn opvolgster in het project staat klaar zodat we samen aan het werk kunnen. Chris is een voor ons bekende chauffeur en zal straks Nelleke ook naar het vliegveld brengen. Bij de bank gaat alles in het oude ritme door. We kunnen nu met zijn tweeën een slag vooruit maken. Dat werkt wel prettig en je hebt ook het gevoel dat wat uitgezet is vastgehouden wordt.
Maandag en dinsdag wordt het thuis eten. Om de beurt koken. Woensdag zijn Riana en ik uitgenodigd bij Tom, onze opdrachtgever bij de bank. Zijn vrouw José heeft een voortreffelijke Hollandse maaltijd klaar gemaakt.
Zowel dinsdag als donderdag moet ik even hardlopen op de band. Per slot van rekening moet er getraind worden voor de laatste Hash in Lusaka.
Vrijdag gaan we bij Carolijn en Richard op bezoek. Carolijn werkt ook bij de bank. Zij woont samen met Richard en hun 3 kinderen al zeven jaar in Zambia. Na zeven jaar komt er volgens de ervaringsdeskundigen een moment dat je moet beslissen om terug te gaan naar Nederland omdat je anders Afrika nooit meer kunt loslaten.
Zaterdag gaan we naar de Hash. Riana wil dat ook wel eens meemaken. Eerst nog even naar Manda Hill. Een groot winkel centrum waar je als je daar rond loopt niet het gevoel hebt dat je in Afrika bent. Mali zet ons af bij de MOT club. Dat is een soort sociëteit waar vooral een stel oude mannen de dag proberen door te komen. Daar worden we opgepikt door Boy Blue, een van de prominente Hash leden. Op het terras spreken we nog met een Nederlander die meteen een beroep op ons doet als hij hoort dat we van de Rabobank zijn. Als we in de auto zitten krijgen we een uitgebreide toelichting hoe Lusaka in elkaar zit. Boy Blue is een Engelman die hier al vanaf 1948 woont en is dus ervaren. Zijn kinderen wonen inmiddels in Europa. Het gesprek van de dag is dat de oud-president, Chiluba,
( http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-13820714 ) van Zambia vannacht in zijn slaap is overleden. Hij was de kleinste president ter wereld en haalde daarmee het Guinness Book of records. Hij scheen ook zijn te grote zakken goed te hebben gevuld. Maar dat staat waarschijnlijk niet in het Book.
De Hash is dit keer op Leopards Hill midden in de Bush. Onderweg pikken we nog wat Hashers op. Die worden achter in de bak geladen. No problem, palibe vuto. Riana kent dat van Curaçao. Daar mag je ook iemand achterin laden op voorwaarde dat ze iets moeten vasthouden. Onze passagiers moeten uiteraard de drie vaten bier bewaken die Boy Blue iedere week meebrengt. Het zijn 2 vaten Mosi (Zambiaans bier), één van 10 liter en één van 25 liter en één vat van 10 liter Castle (Zuid Afrikaans bier). De gebruikelijk order volgens Boy Blue. Er moet tenslotte ook wat over kunnen blijven voor zijn tuinman.
De ongeveer 25 deelnemers moeten een mooi maar zwaar parcours afleggen door de bossen. Heuvel op en af en veel sporen zoeken. Na 50 minuten wacht de beloning voor de “Drinking Club”. Per slot van rekening is het “Running Problem” voor deze week weer opgelost.
De gebruikelijk rituelen volgen weer. Riana wordt voorgesteld, van mij wordt afscheid genomen en er wordt weer iemand met een Hash name gedoopt. De pispot wordt leeggedronken en het vieze shirt wordt weer aan iemand uitgereikt. Als de zon onder is, vertrekt iedereen. Boy Blue geeft zijn Mug een “top up” voor onderweg en we vertrekken. Hier heeft de Hash geen last van die volgens de Zambianen rare “drinking and driving rules”. Desondanks worden we veilig bij onze appartementen afgezet.
Op zondag werk ik van alles bij. Langzaam wat dingen in pakken en om drie uur worden we weer door Mali opgehaald om naar de boerderij te gaan.